Ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, ένα μεγάλο ποσοστό του λαού δεν έχει καν δουλειά και απειλείται για πολλούς ακόμη και η ίδια τους η επιβίωση. Εκμεταλλευόμενοι την απελπισία του λαού που οφείλεται στην κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν, οι μεγαλοεπιχειρηματίες επιμένουν ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι εργαζόμενοι για τις συνέπειες της απληστείας των ιδίων- αν θέλουν να έχουν δουλειά και να μην πεθάνουν της πείνας…
Η κρίση οφείλεται, όπως αντιλαμβάνονται όλοι όσοι βλέπουν το θέμα λογικά χωρίς να επηρεάζονται από τη συνθηματολογία των κομμάτων κα των μίντια, στις τράπεζες. Εκείνες έπαιξαν και έχασαν δισεκατομμύρια στα ελληνικά ομόλογα και «χρειάστηκαν» τη στήριξη του κράτους με λεφτά του λαού (όπως γίνεται αντιληπτό, «ελεύθερη αγορά» δεν υπάρχει για τους καπιταλιστές και τις οικονομικές ελίτ, οι οποίες «δε μπορούν να χρεωκοπήσουν»). Για αυτούς χρειάστηκαν τα δάνεια και συνεπώς και τα μνημόνια. Τα αποτελέσματα και ποιος την πληρώνει τα ξέρουμε. «Κουρέματα»-αποκεφαλισμοί στα αποτελέσματα των μόχθων μιας ζωής για όσους δεν ήταν «μέσα στα πράγματα» και δεν μετακίνησαν τα χρήματα τους από την Κύπρο, συντόμως ιδιωτικοποιήσεις ημικρατικών με τα συνεπακόλουθα μονοπώλια, κατασχέσεις σπιτιών, συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, και οι τραπεζίτες στο απυρόβλητο.
Παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενοι «έχουν χρέος» να τιμωρηθούν αντί των πραγματικών υπευθύνων. Επειδή «μαζί τα φάγαμε»!
Τόσα χρόνια, τους καιρούς της «ανάπτυξης», όσο αυξάνονταν τα κέρδη των εργοδοτών, δεν αυξάνονταν και οι μισθοί. Τώρα θέλουν να πληρώσουμε την κρίση τους, με την απειλή της απόλυσης λόγω «ασύμφορου κόστους εργοδότησης». Επειδή οι καημένοι εργοδότες τόσα χρόνια σε ακμή και αμέτρητα υπερκέρδη μέσω υπερκατανάλωσης, οικονομικής φούσκας και υπερεκμετάλλευσης του μόχθου των εργατών δεν έχουν μαζέψει υπέρ αρκετά για να αντέξουν να κρατήσουν την επιχείρηση τους και τάχα «κινδυνεύουν»! Προφανώς, πιστεύουν ότι τρώμε κουτόχορτο.
Πέρα από την οφθαλμοφανή υποκρισία τους, ακόμη και αν δεκτούμε ότι οι επιχειρήσεις όντως «έχουν πρόβλημα», πώς ακριβώς θα βοηθήσουν οι μειώσεις των μισθών, ειδικά των χαμηλόμισθων, στη μείωση της ανεργίας;
Κατ’ αρχήν για να υπάρχει ανεργία συνεπάγεται ότι υπάρχει εργατικό δυναμικό (άτομα που μπορούν και θέλουν να εργαστούν) τα οποία δεν εργοδοτούνται. Ποιος παίρνει τις αποφάσεις περί εργοδοτήσεων και με ποια κίνητρα; Ως επί το πλείστον οι επιχειρηματίες-κεφαλαιοκράτες, με κίνητρο την αύξηση της παραγωγής τους και μέσω αυτού την αύξηση των κερδών τους. Για να μπορέσει όμως μια αύξηση της παραγωγής να μεταφραστεί σε αύξηση των κερδών, πρέπει να αυξηθούν τα έσοδα και άρα και οι πωλήσεις προιόντων/υπηρεσιών, και για να γίνει αυτό απαιτείται η ανάλογη ζήτηση προιόντων/υπηρεσιών.
Αυτή η ζήτηση από που έρχεται; Μα φυσικά από το σύνολο των καταναλωτών στην κοινωνία, αλλά όχι από όλους-από αυτούς που θέλουν και μπορούν να καταναλώσουν. Άρα για να μπορέσει να υπάρξει ζήτηση προιόντων και υπηρεσιών και άρα και να έχουν οι κεφαλαιοκράτες τα κίνητρα (αφού σκέφτονται μόνο τα κέρδη τους στα πλαίσια του καπιταλισμού) να προσλάβουν κόσμο, πρέπει οι υποψήφιοι καταναλωτές να θέλουν και να μπορούν να καταναλώσουν…
Στα πλαίσια του καπιταλισμού το “θέλουν” κανονίζεται μέσω της διαφήμισης. Μέσω των διαφημίσεων όχι μόνο προβάλλονται τα διαθέσιμα προς αγορά προιόντα και υπηρεσίες αλλά επίσης δημιουργούνται στον πολίτη-καταναλωτή νέες ανάγκες από το πουθενά τις οποίες σπεύδει (εφόσον μπορεί) να ικανοποιήσει (αλήθεια, πόσο χρειαζόμαστε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το iPhone 5); Το θέμα είναι, με το “μπορούν” τι γίνεται;
Για να μπορεί ο μέσος πολίτης (ο οποίος δεν έχει τα ευρά του “κου” Σιακόλα) να καταναλώσει, πρέπει να έχει επαρκή οικονομικά μέσα, κυρίως (αν μιλάμε για την πλειοψηφία των ανθρώπων) επαρκή μισθό. Όταν, λοιπόν, οι μισθοί, τα κοινωνικά επιδόματα και γενικότερα τα εισοδήματα μειώνονται, δημιουργείται πρόβλημα ανεργίας λόγω μη επαρκούς ζήτησης προιόντων και υπηρεσιών. Αυτό το πρόβλημα εντείνεται όσο ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Μα γιατί όμως δεν αυξάνεται πχ η κατανάλωση των πλουσίων (που παίρνουν τον πλούτο) όσο μειώνεται η κατανάλωση των φτωχών;
Απάντηση: Το ποσοστό του εισοδήματος που κάποιος καταναλώνει εξαρτάται από το εισόδημα.
Ας εξετάσουμε δύο σενάρια, τα οποία είναι υπερβολικά απλοποιημένα αλλά παρ’όλα αυτά καταδεικνύουν το πρόβλημα. Έστω ότι έχουμε στο σενάριο Α 5000 ευρώ τα οποία μοιράζονται εξίσου σε δύο άτομα. Το κάθε ένα από τα δύο αυτά άτομα θα δαπανήσει στην κατανάλωση το μεγαλύτερο μέρος των 2500 ευρώ τα οποία έχει, αν λάβουμε υπόψη τις τιμές και μέχρι ποιου σημείου “κορέζεται” σε μεγάλο βαθμό η αύξηση της ικανοποίησης που προέρχεται από την αύξηση της κατανάλωσης. Έστω ότι μιλάμε για κατανάλωση 2250 ευρώ ανά άτομο. Αυτό σημαίνει ότι τα δύο άτομα θα καταναλώσουν συνολικά προιόντα και υπηρεσίες αξίας 4500 ευρώ (αν αυτά τα 4500 ευρώ αντιστοιχούν πραγματικά σε μια “αντικειμενική” αξία η όχι είναι μια άλλη υπόθεση, εδώ έχει σημασία το πόσο χρήμα “κυκλοφορά” σε σχέση με πόσο είναι παγιδευμένο).
Έστω ότι έχουμε στο σενάριο Β το ένα από τα δύο άτομα να παίρνει 500 ευρώ και το άλλο 4500. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το “προνομιούχο” άτομο θα ξοδέψει 3000 από τα 4500 και το δεύτερο 500, η συνολική κατανάλωση είναι 3500 αντί 4500. Τα 1000 διαφορά θα…αποθηκευθούν από το “προνομιούχο” άτομο σε τραπεζικούς λογαριασμούς, ομόλογα, “σύνθετα” χρηματοοικονομικά “προιόντα” και διάφορες άλλες σπέκουλες και αφορολόγητους λογαριασμούς σε φορολογικούς παραδείσους, και δεν θα κινηθούν στην αγορά. Έτσι, θα υπάρχει ζήτηση μόνο για 3500 και όχι για 4500, με την ανάλογη αύξηση στην ανεργία.
Μα είναι δυνατό οι «φωστήρες» της Τρόικας, οι «ευεργέτες» του ΚΕΒΕ και οι «νομπελίστες» να μην σκέφτηκαν αυτό το απλό επιχείρημα; Όχι. Το σκέφτονται συνεχώς, και γι’αυτό προετοιμάζονται μέσω αύξησης της καταστολής και πλήρους αναδιοργάνωσης των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους για κοινωνικές εξεγέρσεις. Απλά δεν τους συμφέρει να το αναφέρουν.
Ίσως ο τελικός τους στόχος να μην είναι καν τα κέρδη, αλλά ο απόλυτος έλεγχος των λαών, αφού για αυτούς στην κορυφή της ζούγκλας του καπιταλισμού η εξουσία είναι όπως την πρέζα.
Όπως και να ‘χει, πρέπει να τους κοπεί η φόρα άμεσα. Οι πουλημένες κομματικά ελεγχόμενες συντεχνίες δεν μπορούν όμως να δώσουν λύση. Η μόνη λύση θα έρθει μέσω της άμεσης και μέχρι τέλους και χωρίς καμία αυταπάτη σύγκρουσης εργαζομένων με το κεφάλαιο. Η πλήρης διάσταση συμφερόντων με τους υφαρπακτές του ανθρώπινου μόχθου δεν αφήνει άλλα περιθώρια.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν μόνοι τους σε μαχητικά συνδικάτα βάσης ελεγχόμενα αμεσοδημοκρατικά από αυτούς. Πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για γενική επ’ αόριστον απεργία ΠΑΝΤΟΥ μέχρι την απόσυρση αυτού του μέτρου και την διεκδίκηση αξιοπρεπών μισθών και όρων εργοδότησης ως πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της μνημονιακής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης, ενισχυόμενα από όλους τους εργαζόμενους, είναι εδώ αναγκαία.
Με τις γενικές, ανυποχώρητες επ’ αόριστον απεργίες σε όλους τους τομείς της οικονομίας, μετά από μόλις ελάχιστες μέρες όλοι, καπιταλιστές, τροικανοί, δανειστές, οι πάντες θα σκάσουν και θα κερδίσουμε, αφού απλά το σύστημα τους δεν αντέχει ούτε στο ελάχιστο πλήρη διακοπή κάθε δραστηριότητας. Ούτε εργασία, αλλά ούτε αγορές και οικονομικές δραστηριότητες από ΚΑΝΕΝΑΝ. Κοινωνική γενική απεργία. Ειδικά έτσι που τα έμπλεξαν στο παγκοσμιοποιημένο τους σύστημα σήμερα, ελάχιστα θα αντέξουν σε «αναταραχές» πριν να καταρρεύσει ο ετοιμόρροπος πύργος του διεθνούς τους συστήματος. Αναγκαστικά θα υποκύψουν, αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να ενωθούμε.
Ούτε η καταστολή, ούτε οι φυλακές, ούτε οι απολύσεις δε θα μπορέσουν να μας σταματήσουν. Απλά προσθέτουμε την ακύρωση όλων τους στα αιτήματα μας, τα οποία δε θα μπορέσουν να μη δεκτούν εντός ελάχιστου χρόνου, αν δε δουλεύει ΤΙΠΟΤΑ. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι πριν λίγο καιρό απείλησαν με επ’ αόριστο απεργία (ΜΟΝΟ οι τραπεζικοί) και η συντεχνία τους και το κράτος αναγκάστηκε να τους εξαπατήσει σχετικά με τα ταμεία προνοίας τους και τα κουρέματα που τάχα δε θα γίνονταν για να τους σταματήσει. Ας σκεφτούμε πόσο θα τρέχουν αν όλοι απλά έστω για λίγες μέρες δεν πάνε δουλειά.
Προυπόθεση για οργάνωση και επιτυχία των πιο πάνω είναι, φυσικά, ο απεγκλωβισμός των εργαζομένων από τις πουλημένες συντεχνίες και η δημιουργία νέων, αμεσοδημοκρατικών (και άρα εξ ορισμού αδιάφθορων αφού δε θα υπάρχουν καπελωτές να διεφθαρούν) που θα αγωνιστούν μέχρι τέλους για αξιοπρέπεια, δίκαιο και έχοντας ως τελικό αταλάντευτο στόχο την καταστροφή του άδικου και δολοφονικού συστήματος που ονομάζεται καπιταλισμός.
M4trix87 Κανείς δεν είναι περισσότερο σκλάβος από όποιον νομίζει ότι είναι ελεύθερος... 