Νεοφιλελεύθερων «μαγικών» συνέχεια: Mείωση του κατώτατου μισθού θα μειώσει την ανεργία; Περί ανεργίας και μισθών

Ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, ένα μεγάλο ποσοστό του λαού δεν έχει καν δουλειά και απειλείται για πολλούς ακόμη και η ίδια τους η επιβίωση. Εκμεταλλευόμενοι την απελπισία του λαού που οφείλεται στην κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν, οι μεγαλοεπιχειρηματίες επιμένουν ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι εργαζόμενοι για τις συνέπειες της απληστείας των ιδίων- αν θέλουν να έχουν δουλειά και να μην πεθάνουν της πείνας…

Η κρίση οφείλεται, όπως αντιλαμβάνονται όλοι όσοι βλέπουν το θέμα λογικά χωρίς να επηρεάζονται από τη συνθηματολογία των κομμάτων κα των μίντια, στις τράπεζες. Εκείνες έπαιξαν και έχασαν δισεκατομμύρια στα ελληνικά ομόλογα και «χρειάστηκαν» τη στήριξη του κράτους με λεφτά του λαού (όπως γίνεται αντιληπτό, «ελεύθερη αγορά» δεν υπάρχει για τους καπιταλιστές και τις οικονομικές ελίτ, οι οποίες «δε μπορούν να χρεωκοπήσουν»). Για αυτούς χρειάστηκαν τα δάνεια και συνεπώς και τα μνημόνια. Τα αποτελέσματα και ποιος την πληρώνει τα ξέρουμε. «Κουρέματα»-αποκεφαλισμοί στα αποτελέσματα των μόχθων μιας ζωής για όσους δεν ήταν «μέσα στα πράγματα» και δεν μετακίνησαν τα χρήματα τους από την Κύπρο, συντόμως ιδιωτικοποιήσεις ημικρατικών με τα συνεπακόλουθα μονοπώλια, κατασχέσεις σπιτιών, συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, και οι τραπεζίτες στο απυρόβλητο.

Παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενοι «έχουν χρέος» να τιμωρηθούν αντί των πραγματικών υπευθύνων. Επειδή «μαζί τα φάγαμε»!

Τόσα χρόνια, τους καιρούς της «ανάπτυξης», όσο αυξάνονταν τα κέρδη των εργοδοτών, δεν αυξάνονταν και οι μισθοί. Τώρα θέλουν να πληρώσουμε την κρίση τους, με την απειλή της απόλυσης λόγω «ασύμφορου κόστους εργοδότησης». Επειδή οι καημένοι εργοδότες τόσα χρόνια σε ακμή και αμέτρητα υπερκέρδη μέσω υπερκατανάλωσης, οικονομικής φούσκας και υπερεκμετάλλευσης του μόχθου των εργατών δεν έχουν μαζέψει υπέρ αρκετά για να αντέξουν να κρατήσουν την επιχείρηση τους και τάχα «κινδυνεύουν»! Προφανώς, πιστεύουν ότι τρώμε κουτόχορτο.

Πέρα από την οφθαλμοφανή υποκρισία τους, ακόμη και αν δεκτούμε ότι οι επιχειρήσεις όντως «έχουν πρόβλημα», πώς ακριβώς θα βοηθήσουν οι μειώσεις των μισθών, ειδικά των χαμηλόμισθων, στη μείωση της ανεργίας;

Κατ’ αρχήν για να υπάρχει ανεργία συνεπάγεται ότι υπάρχει εργατικό δυναμικό (άτομα που μπορούν και θέλουν να εργαστούν) τα οποία δεν εργοδοτούνται. Ποιος παίρνει τις αποφάσεις περί εργοδοτήσεων και με ποια κίνητρα; Ως επί το πλείστον οι επιχειρηματίες-κεφαλαιοκράτες, με κίνητρο την αύξηση της παραγωγής τους και μέσω αυτού την αύξηση των κερδών τους. Για να μπορέσει όμως μια αύξηση της παραγωγής να μεταφραστεί σε αύξηση των κερδών, πρέπει να αυξηθούν τα έσοδα και άρα και οι πωλήσεις προιόντων/υπηρεσιών, και για να γίνει αυτό απαιτείται η ανάλογη ζήτηση προιόντων/υπηρεσιών.

Αυτή η ζήτηση από που έρχεται; Μα φυσικά από το σύνολο των καταναλωτών στην κοινωνία, αλλά όχι από όλους-από αυτούς που θέλουν και μπορούν να καταναλώσουν. Άρα για να μπορέσει να υπάρξει ζήτηση προιόντων και υπηρεσιών και άρα και να έχουν οι κεφαλαιοκράτες τα κίνητρα (αφού σκέφτονται μόνο τα κέρδη τους στα πλαίσια του καπιταλισμού) να προσλάβουν κόσμο, πρέπει οι υποψήφιοι καταναλωτές να θέλουν και να μπορούν να καταναλώσουν…

Στα πλαίσια του καπιταλισμού το “θέλουν” κανονίζεται μέσω της διαφήμισης. Μέσω των διαφημίσεων όχι μόνο προβάλλονται τα διαθέσιμα προς αγορά προιόντα και υπηρεσίες αλλά επίσης δημιουργούνται στον πολίτη-καταναλωτή νέες ανάγκες από το πουθενά τις οποίες σπεύδει (εφόσον μπορεί) να ικανοποιήσει (αλήθεια, πόσο χρειαζόμαστε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το iPhone 5); Το θέμα είναι, με το “μπορούν” τι γίνεται;

Για να μπορεί ο μέσος πολίτης (ο οποίος δεν έχει τα ευρά του “κου” Σιακόλα) να καταναλώσει, πρέπει να έχει επαρκή οικονομικά μέσα, κυρίως (αν μιλάμε για την πλειοψηφία των ανθρώπων) επαρκή μισθό. Όταν, λοιπόν, οι μισθοί, τα κοινωνικά επιδόματα και γενικότερα τα εισοδήματα μειώνονται, δημιουργείται πρόβλημα ανεργίας λόγω μη επαρκούς ζήτησης προιόντων και υπηρεσιών. Αυτό το πρόβλημα εντείνεται όσο ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Μα γιατί όμως δεν αυξάνεται πχ η κατανάλωση των πλουσίων (που παίρνουν τον πλούτο) όσο μειώνεται η κατανάλωση των φτωχών;

Απάντηση: Το ποσοστό του εισοδήματος που κάποιος καταναλώνει εξαρτάται από το εισόδημα.

Ας εξετάσουμε δύο σενάρια, τα οποία είναι υπερβολικά απλοποιημένα αλλά παρ’όλα αυτά καταδεικνύουν το πρόβλημα. Έστω ότι έχουμε στο σενάριο Α 5000 ευρώ τα οποία μοιράζονται εξίσου σε δύο άτομα. Το κάθε ένα από τα δύο αυτά άτομα θα δαπανήσει στην κατανάλωση το μεγαλύτερο μέρος των 2500 ευρώ τα οποία έχει, αν λάβουμε υπόψη τις τιμές και μέχρι ποιου σημείου “κορέζεται” σε μεγάλο βαθμό η αύξηση της ικανοποίησης που προέρχεται από την αύξηση της κατανάλωσης. Έστω ότι μιλάμε για κατανάλωση 2250 ευρώ ανά άτομο. Αυτό σημαίνει ότι τα δύο άτομα θα καταναλώσουν συνολικά προιόντα και υπηρεσίες αξίας 4500 ευρώ (αν αυτά τα 4500 ευρώ αντιστοιχούν πραγματικά σε μια “αντικειμενική” αξία η όχι είναι μια άλλη υπόθεση, εδώ έχει σημασία το πόσο χρήμα “κυκλοφορά” σε σχέση με πόσο είναι παγιδευμένο).

Έστω ότι έχουμε στο σενάριο Β το ένα από τα δύο άτομα να παίρνει 500 ευρώ και το άλλο 4500. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το “προνομιούχο” άτομο θα ξοδέψει 3000 από τα 4500 και το δεύτερο 500, η συνολική κατανάλωση είναι 3500 αντί 4500. Τα 1000 διαφορά θα…αποθηκευθούν από το “προνομιούχο” άτομο σε τραπεζικούς λογαριασμούς, ομόλογα, “σύνθετα” χρηματοοικονομικά “προιόντα” και διάφορες άλλες σπέκουλες και αφορολόγητους λογαριασμούς σε φορολογικούς παραδείσους, και δεν θα κινηθούν στην αγορά. Έτσι, θα υπάρχει ζήτηση μόνο για 3500 και όχι για 4500, με την ανάλογη αύξηση στην ανεργία.

Μα είναι δυνατό οι «φωστήρες» της Τρόικας, οι «ευεργέτες» του ΚΕΒΕ και οι «νομπελίστες» να μην σκέφτηκαν αυτό το απλό επιχείρημα; Όχι. Το σκέφτονται συνεχώς, και γι’αυτό προετοιμάζονται μέσω αύξησης της καταστολής και πλήρους αναδιοργάνωσης των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους για κοινωνικές εξεγέρσεις. Απλά δεν τους συμφέρει να το αναφέρουν.

Ίσως ο τελικός τους στόχος να μην είναι καν τα κέρδη, αλλά ο απόλυτος έλεγχος των λαών, αφού για αυτούς στην κορυφή της ζούγκλας του καπιταλισμού η εξουσία είναι όπως την πρέζα.

Όπως και να ‘χει, πρέπει να τους κοπεί η φόρα άμεσα. Οι πουλημένες κομματικά ελεγχόμενες συντεχνίες δεν μπορούν όμως να δώσουν λύση. Η μόνη λύση θα έρθει μέσω της άμεσης και μέχρι τέλους και χωρίς καμία αυταπάτη σύγκρουσης εργαζομένων με το κεφάλαιο. Η πλήρης διάσταση συμφερόντων με τους υφαρπακτές του ανθρώπινου μόχθου δεν αφήνει άλλα περιθώρια.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν μόνοι τους σε μαχητικά συνδικάτα βάσης ελεγχόμενα αμεσοδημοκρατικά από αυτούς. Πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για γενική επ’ αόριστον απεργία ΠΑΝΤΟΥ μέχρι την απόσυρση αυτού του μέτρου και την διεκδίκηση αξιοπρεπών μισθών και όρων εργοδότησης ως πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της μνημονιακής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης, ενισχυόμενα από όλους τους εργαζόμενους, είναι εδώ αναγκαία.

Με τις γενικές, ανυποχώρητες επ’ αόριστον απεργίες σε όλους τους τομείς της οικονομίας, μετά από μόλις ελάχιστες μέρες όλοι, καπιταλιστές, τροικανοί, δανειστές, οι πάντες θα σκάσουν και θα κερδίσουμε, αφού απλά το σύστημα τους δεν αντέχει ούτε στο ελάχιστο πλήρη διακοπή κάθε δραστηριότητας. Ούτε εργασία, αλλά ούτε αγορές και οικονομικές δραστηριότητες από ΚΑΝΕΝΑΝ. Κοινωνική γενική απεργία. Ειδικά έτσι που τα έμπλεξαν στο παγκοσμιοποιημένο τους σύστημα σήμερα, ελάχιστα θα αντέξουν σε «αναταραχές» πριν να καταρρεύσει ο ετοιμόρροπος πύργος του διεθνούς τους συστήματος. Αναγκαστικά θα υποκύψουν, αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να ενωθούμε.

Ούτε η καταστολή, ούτε οι φυλακές, ούτε οι απολύσεις δε θα μπορέσουν να μας σταματήσουν. Απλά προσθέτουμε την ακύρωση όλων τους στα αιτήματα μας, τα οποία δε θα μπορέσουν να μη δεκτούν εντός ελάχιστου χρόνου, αν δε δουλεύει ΤΙΠΟΤΑ. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι πριν λίγο καιρό απείλησαν με επ’ αόριστο απεργία (ΜΟΝΟ οι τραπεζικοί) και η συντεχνία τους και το κράτος αναγκάστηκε να τους εξαπατήσει σχετικά με τα ταμεία προνοίας τους και τα κουρέματα που τάχα δε θα γίνονταν για να τους σταματήσει. Ας σκεφτούμε πόσο θα τρέχουν αν όλοι απλά έστω για λίγες μέρες δεν πάνε δουλειά.

Προυπόθεση για οργάνωση και επιτυχία των πιο πάνω είναι, φυσικά, ο απεγκλωβισμός των εργαζομένων από τις πουλημένες συντεχνίες και η δημιουργία νέων, αμεσοδημοκρατικών (και άρα εξ ορισμού αδιάφθορων αφού δε θα υπάρχουν καπελωτές να διεφθαρούν) που θα αγωνιστούν μέχρι τέλους για αξιοπρέπεια, δίκαιο και έχοντας ως τελικό αταλάντευτο στόχο την καταστροφή του άδικου και δολοφονικού συστήματος που ονομάζεται καπιταλισμός.

 

Ώρα όλοι οι ελλαδίτες-και οι κυπραίοι- να ξυπνήσουν???

Το παρακάτω άρθρο του τιβί χωρίς σύνορα(για το οποίο ευχαριστώ τον φίλο οσρ που το έφερε στην προσοχή μου)αναλύει τι περιμένει τους ελλαδίτες στο εγγύς μέλλον.

Απορυθμίσεις σε δύο βασικούς πυλώνες των εργασιακών σχέσεων,αφετηρία για ακόμη περαιτέρω απορυθμίσεις-προς ώφελος όσων έχουν και κατέχουν…

http://tvxs.gr/node/60506

Ανατροπή βασικών πυλώνων του εργατικού δικαίου, η οποία μάλιστα δεν προσφέρει αναπτυξιακές διεξόδους, διαπιστώνει ο καθηγητής εργασιακών σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, επιστημονικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, Γιάννης Κουζής.

Αναλύει το προεδρικό διάταγμα για τις εργασιακές σχέσεις, αναγνωρίζει «σημαντικό μερίδιο ευθύνης» των συνδικάτων και εστιάζει στο γεγονός ότι «η κοινωνία δεν έχει αντιληφθεί ακόμη το μέγεθος των μέτρων».

Ποιες είναι οι βασικές αλλαγές μέσα από το διαβόητο προεδρικό διάταγμα του υπουργείου Εργασίας;

Αυτό που θα μπορούσε κανείς να συμπυκνώσει είναι η ανατροπή του περιεχομένου δύο πυλώνων του εργατικού δικαίου: Πρώτον, του πυλώνα που αφορά στο εργατικό δίκαιο και σχετίζεται με τις απολύσεις. Δεύτερον, του πυλώνα που αφορά στο συλλογικό εργατικό δίκαιο και αναφέρεται στον τρόπο διαμόρφωσης των μισθών και στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. 

Σε ό,τι αφορά τις απολύσεις, αίρεται η προστασία των εργαζόμενων ως προς τις ατομικές απολύσεις και συγκεκριμένα ως προς το περιεχόμενο των αποζημιώσεων, το οποίο με ένα εύσχημο τρόπο μειώνεται κατά 50% και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη περισσότερο….

Επιπλέον, οι αποζημιώσεις θα καταβάλλονται πλέον σε πολλές, μικρές και άτοκες δόσεις με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Στο σύστημα των ομαδικών απολύσεων, αυτό που καταγράφει κανείς είναι ότι αυξάνεται το όριο τόσο στις μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις (από 20 έως 150 άτομα) όσο και στις μεγαλύτερες, στις οποίες υπερδιπλασιάζεται το ποσοστό των ελεύθερων απολύσεων από 2 σε 5%. Αυτό σημαίνει ότι διευκολύνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό οι επιχειρήσεις να απολύουν.

Κύρια θύματα θα είναι οι μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενοι. Άλλωστε, για εκείνους λαμβάνεται το μέτρο, λόγω των υψηλών αποζημιώσεων που θα έπρεπε να καταβάλλονται.

Ως εκ τούτου, διογκώνεται το πρόβλημα της ανεργίας σε μία περίοδο γενικευμένης κοινωνικής ανασφάλειας. Να σημειώσουμε ότι μόνο τον τελευταίο χρόνο είχαμε 130.000 περισσότερες απολύσεις σε σχέση με το 2008, και μάλιστα σε μια χώρα όπου η επιδότηση της ανεργίας βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα ως προς το ύψος και τη διάρκειά της. 

Στο συλλογικό πεδίο και τις συλλογικές συμβάσεις, έχουμε συνέχιση των μέτρων που αναφέρονται στο Μνημόνιο (με την τρόικα) ουσιαστικά με στόχο την κατάργηση του κατώτατου μισθού. Ειδικότερα, διαβρώνεται η έννοια του κατώτατου μισθού με την παροχή της δυνατότητας στους εργοδότες να προσλαμβάνουν νέους εργαζόμενους ηλικίας από 21 έως 25 ετών με το 85% του κατώτατου μισθού, από 18 έως 21 με το 80% του κατώτατου μισθού και από 15 έως 18 με σύμβαση μαθητείας και 70% του κατώτατου μισθού.

Άρα, με έναν νόμο, παρακάμπτεται η διαμόρφωση του κατώτατου μισθού με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και υποχωρεί ακόμα περισσότερο το πλαίσιο προστασίας της εργασίας.

Αυτό συνδέεται και με ένα άλλο μέτρο: καταργείται ουσιαστικά η διαιτησία, η οποία αποτελεί το έσχατο μέσο επίλυσης μιας διαφοράς σε περίπτωση που οι συλλογικές διαπραγματεύσεις καταλήγουν σε αδιέξοδο.

Με αυτόν τον τρόπο, καταργείται η δυνατότητα του εργαζόμενου στην περίπτωση που ο εργοδότης δεν κάνει δεκτή την πρόταση του μεσολαβητή που είναι σε ένα προηγούμενο στάδιο και δεν έχει δεσμευτική ισχύ. Από εδώ και στο εξής θα μπορούν τα δύο μέρη να απευθύνονται στη διαιτησία μόνο από κοινού.

Αυτό σημαίνει ότι οι εργοδότες θα αρνούνται να πηγαίνουν στη διαιτησία από κοινού με τους εργαζόμενους στην περίπτωση κατά την οποία δεν υπάρχει λύση, με αποτέλεσμα να «παγώνουν» οι μισθοί, να μην υπάρχει συλλογική ρύθμιση και να συμπιέζονται οι αμοιβές. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν σήμερα ένα εφιαλτικό τοπίο στην ελληνική αγορά εργασίας. 

Με ποιο τρόπο υποτίθεται ότι βοηθούν στην ανάκαμψη της οικονομίας οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις;

Δεν μπορεί να βλέπει κανείς σε αυτές τις λύσεις διεξόδους τόσο σε οικονομικά όσο και σε κοινωνικά αποτελέσματα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με αυτές τις ρυθμίσεις θα συνεχιστεί αυτό το οποίο γινόταν επί σειρά ετών στην Ελλάδα, όπου υπήρχε μια προσπάθεια μείωσης των δαπανών για την εργασία με την ανάπτυξη των διάφορων ρυθμών ευελιξίας της εργασίας και με την απορρύθμισή της, με σκοπό την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

 Βλέπαμε, όμως, μετά από μια τουλάχιστον 20ετή πορεία προς αυτή την κατεύθυνση, ότι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων όχι μόνο υποχωρεί ταυτόχρονα με τη μείωση των δαπανών για την εργασία, αλλά επιπλέον διατηρείται σε υψηλά επίπεδα η ανεργία. Ασφαλώς, αυξάνεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων η οποία δεν επενδύεται με παραγωγικούς όρους.

Αυτό είναι κάτι το οποίο θεωρείται ως το πλέον πιθανό να προκύψει ως εξέλιξη και με πολύ δυσμενείς όρους για το κοινωνικό σύνολο. Χωρίς να αναμένει και να προσδοκά κανείς στοιχεία ανάπτυξης, η οποία, άλλωστε, δεν μπορεί να δημιουργείται με όρους συμπίεσης των δικαιωμάτων της εργασίας και με υποβάθμιση των όρων επιβίωσης της μεγαλύτερης μερίδας του κοινωνικού σώματος. 

Πρακτικά, δεν απαξιώνονται πλέον οι συλλογικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους εργοδοτικούς φορείς;Αυτό είναι δεδομένο. Επιπλέον, απαξιώνονται και τα συνδικάτα, μειώνεται ο ρόλος τους.

 Η άρνηση των εργοδοτών να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ήδη και με το ισχύον σύστημα, δημιουργεί την εξής εξέλιξη: όταν περάσει ένα 6μηνο από τότε που έχει καταγγελθεί η σύμβαση εργασίας και έχει πάψει να ισχύει, υπάρχουν οι μισθοί που διατηρούνται στο ίδιο επίπεδο, αλλά για τους νεοπροσλαμβανόμενους εξατομικεύονται οι όροι εργασίας και μπορούν οι εργοδότες να προσλαμβάνουν με οποιουσδήποτε διαφορετικούς όρους. 

Τίθεται και ζήτημα αντισυνταγματικότητας των ρυθμίσεων;

Τίθεται ζήτημα. Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά την ουσιαστική κατάργηση της διαιτησίας και την υποβάθμιση του ρόλου των συλλογικών συμβάσεων οι οποίες είναι βασικός παράγοντας για τη διαμόρφωση του περιεχομένου των εργασιακών σχέσεων. Αυτά προσβάλλουν και συνταγματικούς κανόνες και διεθνείς κανόνες εργασίας, όπως αυτοί έχουν επικυρωθεί από την Ελλάδα.

Αυτοί είναι παράγοντες οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν σε προσβολή συνταγματικότητας, αν και είμαστε σε μια περίοδο όπου έχουμε πολλαπλές ερμηνείες των συνταγματικών διατάξεων και είναι γεγονός ότι σήμερα η κοινομολογία, θα λέγαμε, δεν είναι τόσο επωφελής για τα δικαιώματα των εργαζομένων. 

Μιλάτε για πραγματικές ανατροπές στο πεδίο της εργασίας, χωρίς παράλληλα να διαφαίνεται η οποιαδήποτε προοπτική. Τηρουμένων των αναλογιών, δεν βλέπουμε έως τώρα αντίστοιχες κοινωνικές αντιδράσεις. Πώς ερμηνεύετε αυτό το στοιχείο και ποιος είναι ο ρόλος των συνδικάτων;

Υπάρχει ένα γενικότερο πρόβλημα. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης και από την πλευρά των συνδικάτων. Ωστόσο, θεωρώ ότι η κοινωνία δεν έχει αντιληφθεί ακόμη το μέγεθος των μέτρων. Για παράδειγμα, η ρύθμιση για τις απολύσεις θα προκαλέσει παρενέργειες τις οποίες δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι σε θέση να αντέξει η κοινωνία.

Θεωρώ ότι τους άμεσα προσεχείς μήνες η κατάσταση θα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε τώρα.

Νομίζω ότι τότε θα έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος το μέγεθος των ανατροπών οι οποίες έχουν συντελεστεί.

http://tvxs.gr/node/60506

Πάντα με την υποστήριξη των ανθρωπιστικών οργανώσεων που ως γνωστόν κόπτονται για την επιβίωση μας, γνωστών ως ΕΕ,ΔΝΤ κοκ. 

Ποιοι να είναι άραγε οι επόμενοι?

Εδώ ήδη η υποτίθεται αριστερή κυβέρνηση βάζει όλο και μεγαλύτερους φόρους σε βασικά αγαθά-πετρέλαιο κοκ,βάζει όρια σε κοινωνικές παροχές-πχ φοιτητική χορηγία,και ένα από τα λίγα καλά που έκανε(απόπειρα φορολόγησης,ακόμη και με ποσοστά-κοροιδία,των πλουσιοτέρων εταιρειών και των μεγαλοκτηματιών γης)έπεσαν στο κενό,αφού όλα τα υπόλοιπα κώματα-ακόμη και οι «σοσιαλιστές»-ακροδεξιοκεντρώοι της ΕΔΕΚ-τα καταψήφισαν,αποδεικνύοντας(για ακόμη μια φορά) περίτρανα ποιους υποστηρίζουν,καθώς και από ποιους παίρνουν τις «δωρεές» τους…

Πίσω από τα κόμματα…

Δικαιολογία ότι τάχα η αυξημένη φορολόγηση των εταιρειών θα τις κάνει να φύγουν κλαμένες από την Κύπρο-βλακείες,αφού έτσι κι αλλιώς θα φορολογούνται λιγότερο από αλλού…

http://en.wikipedia.org/wiki/Tax_rates_of_Europe

Αλλά οι κυπραίοι τρώνε κουτόχορτο,σωστά φίλοι «αγωνιστές» ακροδεξιοκεντρώοι «σοσιαλιστές»,που πάτε χέρι-χέρι με τον Συναγερμό?

Τουλάχιστο εκείνοι το παραδέχονται ανοικτά ότι υποστηρίζουν το κεφάλαιο!

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ!