Παρά τις προβλέψεις αυτόκλητων περισπούδαστων οικονομολόγων/προφητών, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων της Ελλάδας και της Κύπρου, βρίσκεται ακόμη σε κρίση και τα «μέτρα» διάσωσης δείχνουν να μην είναι παρά οι απελπισμένοι παφλασμοί κάποιου πνιγμένου που δεν ξέρει κολύμπι, ίσως επειδή πίστεψε πως το σωσίβιο του δεν θα ξεφούσκωνε.
Το «σωσίβιο» αυτό είναι το παγκόσμιο χρέος. Από το 70 και μετά, με αποκορύφωμα την Θατσερική-ρεγκανική δεκαετία του 80, η ολοκληρωτική στην ουσία απορύθμιση του καπιταλισμού σε μια προσπάθεια να αμβλυνθούν οι αντιφάσεις του (προσπάθεια αύξησης των κερδών των εταιρειών χωρίς αύξηση της ζήτησης λόγω καθηλωμένων μισθών κοκ) οδήγησε σε μια τεράστια φούσκα κερδών-χρέους, που κάποτε θα έσπαγε, που αλλού, στις φάτσες όσων δεν έχουν την πολιτική και οικονομική ισχύ για να προστατευτούν, του (μαλάκα?) εργαζόμενου και πολίτη.
https://m4trix87.wordpress.com/2011/11/22/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B5%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD/
Η κρίση αυτή, η τυχοδιωκτική εκμετάλλευση της κρίσης που οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες προκάλεσαν για προώθηση μέτρων ισοπέδωσης των λαών και των εργαζομένων με την αφορμή της «επίλυσης» των προβλημάτων και ο βαθύς ύπνος των αριστερών και «αριστερών» κωμάτων μας που μας οδήγησαν εδώ, καθώς και οι αντιστάσεις των λαών μέχρι λίγο πιο παλιά (έχουν συμβεί πολλά από τότε, Ισπανία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Αργεντινή,…) περιγράφονται σε πιο παλιά άρθρα εδώ αλλά και παντού στο Διαδίκτυο (για όποιον θέλει να ψάξει). Εδώ θα μιλήσω λίγο για την άποψη μου όσο αφορά την τωρινή κατάσταση στην Κύπρο.
Οι τραπεζίτες της Κύπρου ήξεραν τους κινδύνους των επενδύσεων σε ελληνικά ομόλογα από τότε που επένδυαν. Ακόμη και οι «φίλοι» τους στους οίκους αξιολόγησης είχαν ήδη αξιολογήσει με Β, δηλαδή speculative, συνώνυμο του φισιών ρουλέτας στην επενδυτική αργκό, τα εν λόγω ομόλογα. Παρ’ όλ αυτά, επένδυσαν δισεκατομμύρια σε αυτά σε μια προσπάθεια περαιτέρω αύξησης των κερδών τους. Εξάλλου, ήξεραν ότι το κράτος δεν θα άφηνε τις τράπεζες να χρεωκοπήσουν, όχι επειδή ενδιαφέρονται οι «κύριοι» πωλητικοί για τον λαό που τους ψήφισε, αλλά για τους λόγους που περιγράφονται εδώ.
https://m4trix87.wordpress.com/2009/09/23/%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/
Τώρα λοιπόν που ο τζόγος των τραπεζιτών της Κύπρου δεν απέδωσε, ακολουθούν την τακτική του οποιουδήποτε χαρτοπαίκτη: Δανεικά και αγύριστα από δικαίους και αδίκους.
Επειδή όμως θα ήταν αδιανόητο να δαγκώσουν οι πολιτικοί το χέρι που τους ταϊζει (κεφαλαιοκράτες, μίντια τα οποία τους διαφημίζουν στις προεκλογικές και τα οποία ελέγχονται από τους διαφημιστές τους κοκ) το τίμημα απαιτούν να πληρώσει ακόμη μια φορά ο λαός, ο πολίτης, αυτός που όταν οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις είχαν κέρδη, τον καιρό της φούσκας, δεν έβλεπε τίποτα από αυτά.
Έτσι λοιπόν, λόγω της ανάγκης «ξελασπώματος» των 12 και πλέον δις των απωλειών των τραπεζών μετά το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, αλλά και των 5 και πλέον δις των κρατικών ελειμμάτων λόγω του ότι δεν εφορολογείτο ο πλούτος (ακόμη και ο αδρανής, όπως τα δις των κεφαλαίων στις τράπεζες, η μεγάλη ακίνητη ιδιοκτησία) πέραν του 10% και δεν μπορούσε έτσι να συντηρηθεί κράτος πρόνοιας χωρίς δάνεια, φτάσαμε στο σημείο να παρακαλάμε την Τρόικα. Η Τρόικα ουσιαστικά επιβάλλει συνταγές διάλυσης, όπως ιδιωτικοποιήσεις των πάντων/ξεπούλημα του Δημοσίου (ακόμη και κερδοφόρων εταιρειών!), μείωση των κρατικών εσόδων (από τα οποία μειούμενα έσοδα υποτίθεται θα ξεπληρωθούν τα χρέη στην Τρόικα!), απορύθμιση των εργασιακών (ώστε να δουλεύουμε 6ήμερο 13ωρο όπως επιβάλλουν τώρα στην Ελλάδα, καλό πράγμα η εξόντωση στην εργασία, Arbeit Macht Frei) και διάφορα άλλα όμορφα.
Το ΔΝΤ από όπου πέρασε δεν έφερε παρά ύφεση, πείνα, ανεργία, ασθένειες, υπανάπτυξη, πολέμους και διάφορα άλλα καλά της «ελεύθερης αγοράς» (που αλήθεια, πόσο «ελεύθερη» είναι όταν ξένα, υπερεθνικά, μη ψηφισμένα, κεντρικά κέντρα λήψης αποφάσεων ελέγχουν ολόκληρη την οικονομία μιας χώρας , ολόκληρη την διαβίωση ενός λαού?). Αργεντινή, Χιλή, Ζαϊρ, Ρουμανία, Ινδονησία, Βραζιλία, Λετονία…Ελλάδα.
Για τις συνέπειες των «μέτρων» του ΔΝΤ μιλά το παρακάτω κείμενο της ομάδας ΑΝΤΑΡΤΕΣ
http://antartescy.blogspot.com/2012/10/h.html
Απόσπασμα
Ρουμανία: Zήτησε τη βοήθεια του ΔΝΤ τον Μάρτιο του 2009. Χορηγήθηκε δάνειο ύψους 12,9 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση της χώρας προέβη σε 137.000 απολύσεις στο Δημόσιο, μείωσε τις συντάξεις και τους μισθούς και αύξησε τους φόρους. Το 2009 το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 7,1%.
Ουγγαρία: Προσέφυγε στο ΔΝΤ στα τέλη του 2008. Της χορηγήθηκε δάνειο ύψους 12,5 δισ. ευρώ. Η ουγγρική κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση του 13ου μισθού, της 13ης σύνταξης και στην περικοπή κατά 20%- 30% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε το 2009 κατά 6,3%.
Λετονία: Το ΔΝΤ χορήγησε δάνειο ύψους 1,7 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση της χώρας προχώρησε σε μείωση κατά 30% των μισθών του δημοσίου, σε περικοπή δαπανών κατά 4,5%, σε πάγωμα συντάξεων και αύξηση του ΦΠΑ. Το 2009 η ανεργία στη χώρα εκτινάχθηκε στο 16,6%.
Αργεντινή: Στην Αργεντινή το ΔΝΤ χορήγησε δάνεια ύψους 7,2 δισ. δολαρίων το 1999 και 39,7 δισ. δολαρίων το 2000. Τον Δεκέμβριο του 2001 η κυβέρνηση της Αργεντινής ανακοίνωσε νέα μέτρα όπως μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20% και πάγωμα των καταθέσεων. Η ανεργία της χώρας εκτοξεύθηκε στα ύψη, φτάνοντας έως και το 40% .
Το 48% του πληθυσμού έμεινε εκτός ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και άρα χωρίς φάρμακα λόγω των πολιτικών που επιβλήθηκαν. Τα μέτρα προκάλεσαν κοινωνική αναταραχή και ακολούθησε παραίτηση της κυβέρνησης. Η νέα κυβέρνηση που ανέλαβε την εξουσία κήρυξε πτώχευση.
Μεξικό: Το Μεξικό ζήτησε τη βοήθεια του ΔΝΤ το 1995. Χορηγήθηκε δάνειο ύψους 30 δισ. δολαρίων. Μετά τα νέα μέτρα που επιβλήθηκαν στη χώρα, οι πολίτες που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας ξεπέρασαν το 50% και ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 20%.
Βραζιλία: Το δάνειο 41 δισεκατομμύρια δολάρια υπό την προϋπόθεση της περικοπής των κυβερνητικών δαπανών κατά 28 δις (με απόλυση δημοσίων υπαλλήλων και ιδιωτικοποιήσεις). Αποτέλεσμα ήταν να ανεβούν τα καταναλωτικά δάνεια κατά 250% και να υπάρχουν μαζικές πτωχεύσεις επιχειρήσεων και τραπεζών. Η ανεργία ξεπέρασε το 17%.
Ινδονησία: Η επιβολή των πολιτικών του ΔΝΤ εκεί οδήγησε σε πτώση του παραγόμενου πλούτου κατά 45%. Αποτέλεσμα: Βίαιη κοινωνική εξέγερση με εκατοντάδες νεκρούς.
Τουρκία: Πήρε δάνειο των 20,4 δις ευρώ μείωσε τους μισθούς κατά 20% και αύξησε κατακόρυφα τα επιτόκια.
Ελλάδα: Πήρε από το 2010 μέχρι σήμερα 145 δις ευρώ. Μείωση κατώτατου μισθού σε όλους 25% και 32% στους νεοεισερχόμενους μέχρι 25 ετών! Αύξηση ΦΠΑ μέχρι 25%. Αύξηση των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες κατά 25%. Κατάργηση 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης. Περικοπές συντάξεων, επιδομάτων, δαπανών υγείας και παιδείας. 150 χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο θα γίνουν μέχρι το 2015. Η ανεργία ήδη ξεπέρασε το 25%. Αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες κατά 40%, 3 χιλιάδες μόνο από το 2009 μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με διεθνείς μελέτες υπάρχει μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά 6 με 7 χρόνια στις χώρες που επεμβαίνει το ΔΝΤ.
Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι ΠΟΥΘΕΝΑ το ΔΝΤ δεν κατάφερε να επιβληθεί «δικαίως» και με την σύμφωνη γνώμη των λαών.
Πχ
Ινδονησία- Δικτατορία Σουχάρτο
Χιλή- Δικτατορία Πινοσέτ (την οποία ο νεοφιλελεύθερος οπαδός της ιδιωτικοποίησης των πάντων Μίλτον Φρίντμαν εθαύμαζε)
Πρώην ΕΣΣΔ- Το σοκ της κατάρρευσης του ψευδεπίγραφου σοσιαλισμού(κρατικού καπιταλισμού) των εν λόγω χωρών (σημειωτέο ότι το ΔΝΤ και η υπόλοιπη διάλυση των εν λόγω χωρών ήρθε ΜΕΤΑ την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»).
Τουρκία- Μόνιμο φασιστικό καθεστώς από τον καιρό του Κεμάλ μέχρι σήμερα, 4 πραξικοπήματα και παρ ολίγον 5.
Τώρα, μια εξέταση του γιατί τα μέτρα της Τρόικας και μέτρα «ελεύθερης αγοράς» γενικά όχι μόνο διαλύουν τους πιο ανίσχυρους οικονομικά οι οποίοι αφήνονται έρμαιο των κεφαλαιοκρατών (πχ αγορά εργασίας) το οποίο είναι αυτονόητο, σε μια ζούγκλα επικρατεί και ο αντίστοιχος νόμος, αλλά και δεν φέρνουν «ανάπτυξη».
Ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών. Οι υπηρεσίες που απαιτείται από την Τρόικα να ιδιωτικοποιηθούν είναι ΠΑΝΤΑ οι κερδοφόρες η με δυνατότητες κερδοφορίας. Αντί αυτά τα κέρδη να πηγαίνουν πλέον στο κράτος (το οποίο να μπορεί είτε να ξεπληρώνει το έτσι κι αλλιώς κατασκευασμένο χρέος, είτε πιο σημαντικό να κάνει έργα υποδομής που βοηθούν την ανάπτυξη και δημιουργούν θέσεις εργασίας, είτε να τα δίδει υπό μορφή κοινωνικής πρόνοιας, αυξάνοντας έτσι την κατανάλωση, την ζήτηση, την προσφορά και τις επενδύσεις και τις θέσεις εργασίας) πηγαίνουν πλέον στους κεφαλαιοκράτες που τα αποθηκεύουν σε offshore στην Ελβετία, τα Κέυμαν κοκ.
Μείωση μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κοκ. Προκαλούν μείωση της κατανάλωσης της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, προκαλώντας μείωση της ζήτησης και κλείσιμο επιχειρήσεων, άρα και ανεργία.
Απορύθμιση και καταστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων (πχ ΑΤΑ, κοκ). Από τη μία οι μειώσεις μισθών λόγω της ευχέρειας των εργοδοτών να το κάνουν προκαλούν αύξηση της ανεργίας λόγω μείωσης της κατανάλωσης και της ζήτησης. Από την άλλη η αύξηση των ωραρίων (με τον ίδιο-μειωμένο-μισθό) συνεπάγεται ότι κάθε εργοδότης χρειάζεται λιγότερο εργατικό δυναμικό, άρα αύξηση της ανεργίας.
Ακόμη και οι ίδιοι οι προφητοοικονομολόγοι του ΔΝΤ αναγνώριζαν το λανθασμένο των στρατηγικών τους αν όντως είχαν ως στόχο την αποπληρωμή των χρεών και την οικονομική «ανάπτυξη».
Οπότε γιατί επιλέγουν να συνεχίζουν να επιβάλλουν αυτές τις πολιτικές?
(κάτι ακόμη που δείχνει τις πραγματικές τους προθέσεις είναι ότι όταν κάποια κυβέρνηση, έστω και για το θεαθήναι, αντιπροτείνει μη οριζόντιες περικοπές, δηλαδή να περικοπούν μισθοί, επιδόματα κοκ πρώτα από τους πιο υψηλά αμειβόμενους, κάτι που δημοσιονομικά θα είχε ως αποτέλεσμα την ίδια «μείωση εξόδων» που τόσο προωθούν οι τροικανοί με μια οριζόντια μείωση δηλαδή για όλους το ίδιο, η τρόικα δεν το δέχεται!Πχ Κύπρος τώρα, αφού η κυβέρνηση είχε θέσει μια τέτοια αντιπρόταση)
Η Τρόικα (ΔΝΤ,ΕΕ,ΕΚΤ) δεν είναι μόνο οικονομικό τεχνοκρατικό εργαλείο, αλλά ένα πολιτικό εργαλείο των ισχυρών (κεφαλαιοκρατών) οι οποίοι εφαρμόζοντας το «δόγμα του σοκ»
θέλουν πρώτα να δημιουργήσουν (η αν υπάρχει ήδη να εντείνουν) μια σοβαρή κρίση που αγγίζει σοβαρά την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου, ώστε μετά να προτείνουν «λύσεις», των οποίων οι «παράπλευρες» συνέπειες είναι ουσιαστικά το ζητούμενο.
Σε αυτά τα πλαίσια, το ζητούμενο από τα μνημόνια και τα μέτρα είναι να μπορέσουν να περάσουν ως «απαραίτητα» μέτρα τα οποία διαλύουν όλους πλην των ελάχιστων που ελέγχουν το χρήμα και την οικονομική και πολιτική εξουσία (τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, κεφαλαιοκράτες) ώστε να μπορέσουν οι τελευταίοι να εκμεταλλευτούν τους πρώτους ασύστολα, διαγράφοντας κατακτήσεις δεκαετιών (εργασιακά δικαιώματα, κράτος πρόνοιας).
Σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία ο λαός, παρά το ότι δεν αντιστέκεται όσο θα έπρεπε δεδομένων των καταστάσεων (κάτι που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον καλλιεργημένο φόβο, την μιντιακή προπαγάνδα και τον αντιπερισπασμό της νεοναζιστικής ακροδεξιάς) υπάρχει δυνατή αντίσταση η οποία πιθανό αν ενταθεί στο άμεσο μέλλον να φέρει κάποιες ανατροπές, όπως είχε γίνει επιτυχώς πιο παλιά στην Αργεντινή και τον Ισημερινό.
Η Αργεντινή, μετά από χρόνια εξαθλίωσης ακολουθώντας τις συνταγές του ΔΝΤ, αποφάσισε να κηρύξει χρεωκοπία και να απαλλαγεί από τόσο το χρέος όσο και τα βάρβαρα μέτρα του ΔΝΤ. Μετά από λίγους μήνες άρχισε να ανακάμπτει. Ο Ισημερινός επαναδιαπραγματεύτηκε το χρέος και ξέφυγε.
Στην Κύπρο, όλοι οι πολιτικοί και τα κόμματα συμφωνούν επί της ουσίας με τα μνημόνια (αν και το ΑΚΕΛ, σε μια προσπάθεια περιορισμού απωλειών, προβαίνει σε κάποιες πολιτικές μανούβρες τύπου «καθυστεράμε το μνημόνιο για να πούμε ότι αντισταθήκαμε»). Με το 61% των κυπρίων σύμφωνα με δημοσκοπήσεις (αν δεν είναι στημένες…) να δέχονται τα ερχόμενα μνημόνια και να μην ακούγεται εναλλακτικός λόγος, δεν φαίνεται προς το παρόν να υπάρχουν μεγάλα περιθώρια. ΄Εχουμε χάψει το παραμύθι ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, αγνοώντας ότι τυχόν χρεωκοπία της Κύπρου θα είχε βαριές συνέπειες σε αναλογία με τα χρήματα που θα μας δανείσουν ΚΑΙ για την υπόλοιπη ευρωζώνη, οπότε ακόμη και αν δεν δεχόμαστε τα μνημόνια δεν θα είχαν άλλη επιλογή παρά να εκταμιεύσουν τα χρήματα που «χρειαζόμαστε».
Επίσης υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές
Σημ. 1. Το παραπάνω δεν είναι από αριστερό οικονομολόγο…
Σημ. 2. 350 εκατομμύρια μέτρα τον χρόνο για τις τράπεζες, μόνο 80 για το κράτος, ποιος φταίει για το μνημόνιο?
Γιατί αγνοούμε τα πιο πάνω? Επειδή ο «πατριώτης» Αναστασιάδης, ο ογκόλιθος σταθερότητας Λιλλήκας, ακόμη και ο «αριστερός» Μαλάς, οι υποψήφιοι νέοι «σωτήρες», δεν μας το λένε, αφού οι οικονομικά ισχυροί που τους πληρώνουν
θέλουν να διαλυθεί ο κόσμος και ειδικά τα εργασιακά δικαιώματα με ένα σκληρό μνημόνιο.
Αυτή την στιγμή το ζητούμενο είναι να σπάσει αυτή η σιωπή όσο αφορά την επερχόμενη καταστροφή, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν όσοι έχουν υπόψη τους τι γίνεται και ενδιαφέρονται μεταδώσουν την αλήθεια στους υπόλοιπους, οι οποίοι υπόλοιποι βεβαίως και αντιλαμβάνονται πόσο καταστροφικό θα είναι το μνημόνιο, απλά μέχρι τώρα πιστεύουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν ενημερωθεί ο κόσμος για τους άλλους δρόμους και κτυπηθεί αυτή η ηττοπάθεια, το επόμενο βήμα είναι η αυτοοργάνωση του (όπως η κίνηση όσων επλήγηκαν από την μαφία της Μαρφίν με τα αξιόγραφα, αλλά σε πολύ πιο μαζικό και δυναμικό επίπεδο) για την ανατροπή αυτών των πολιτικών και όσων τις στηρίζουν. Από τέτοιο αυτοοργανωμένο κίνημα ανατροπής μπορεί να δημιουργηθούν νέες, πιο δίκαιες κοινωνικές και οικονομικές δομές, όπως στην Ισλανδία, όπου τώρα οι πολίτες ενέκριναν με συντριπτική πλειοψηφία σε δημοψήφισμα το νέο σύνταγμα το οποίο βγήκε αμεσοδημοκρατικά στις συνελεύσεις, τους δρόμους και τις πλατείες
Τα παραδείγματα είναι εκεί. Μένει να τα ακολουθήσουμε.
M4trix87 Κανείς δεν είναι περισσότερο σκλάβος από όποιον νομίζει ότι είναι ελεύθερος... 