Αν είναι δυνατόν!Μια 32χρονη μητέρα 4 παιδιών στην Αμερική καλέστηκε πριν λίγο καιρό να πληρώσει 1.92 εκατομμύρια δολάρια πρόστιμο για το «ανέβασμα» 24 τραγουδιών στο kazaa, ένα δίκτυο file sharing(πριν αυτό γίνει νόμιμο)!Δηλαδή 80 000 δολάρια ανά τραγούδι!
Αυτό θέτει ακόμη μια φορά επί τάπητος το θέμα του copyright.Οι μεγαλοεταιρίες μουσικής και κινηματογράφου εκμεταλλεύονται τους δημιουργούς αφαιρώντας τους ένα μεγαλο μέρος των (τεράστιων) εσόδων τους αφού παρέχουν τα μέσα παραγωγής,δηλαδή σε αυτή την περίπτωση τα μέσα προώθησης,χωρίς να κοπιάσουν καθόλου οι διευθυντές των εν λόγω εταιρειών (που παίρνουν τα περισσότερα από αυτό το μέρος των εσόδων) για την δημιουργία του έργου.Και για να έχουν δημιουργοί και μεγαλοεταιρείες αυτά τα τεράστια (υπερ)κέρδη από τις πωλήσεις χρεώνουν στους καταναλωτές τον κούκο αηδόνι.
Πως είναι δυνατό να χρεώνεις πχ 30 δολαρια(21.53 Ευρω) για πώληση μιας ταινίας η οποία έχει ΣΧΕΔΟΝ ΜΗΔΕΝΙΚΟ κόστος παραγωγής ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΤΕΜΑΧΙΟ δηλαδή για κάθε ταινία που πωλείται, και το αρχικό κόστος παραγωγής για την εταιρεία και τον δημιουργό διαμοιράζεται σε τόσους αγοραστές που το κόστος αυτό ανά τεμάχιο είναι σχεδόν μηδαμινό?Μιλούμε για καθαρή εκμετάλλευση του καταναλωτή !Σε αυτό το κλίμα είναι φυσικό να λειτουργεί μια «άλλη» οικονομία διαμοιρασμού(το λεγόμενο gift economy)η οποία να εξασφαλίζει στους λάτρες της μουσικής,του κινηματογράφου κοκ τα αγαθά αυτά δωρεάν.Η οποία οικονομία έχει ως αποτέλεσμα την μείωση των τεράστιων υπερκερδών των μεγαλοεταιρειών σε κάπως λιγότερα, προς ώφελος του κάθε λάτρη τηςμουσικής/κινηματογράφου που αρνείται να πληρώσει εξευτελιστικό ποσό για τα αγαθά του.Αυτή η «εναλλακτική οικονομία» αποτελεί και ένα μέσο αντίδρασης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Από τις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του αυτό το «κίνημα του ελεύθερου λογισμικού»(και μουσικής) γνώρισε τον άγριο διωγμό από το μεγάλο κεφάλαιο που δεν δέχεται την μείωση των υπερκερδών του.Κλείσιμο ιστοσελίδων με(νομικά αμφισβητήσιμα) νομικά διατάγματα,συκοφάντηση «παράνομων αντιγράφων» ως χαμηλής ποιότητας, ο(πραγματικός αλλά υπερβολικά παρουσιαζόμενος) φόβος των ιών, και τώρα το αποκορύφωμα. Η πρώτη στα χρονικά της αμερικανικής νομικής ιστορίας υπόθεση στο δικαστήριο για τέτοιο θέμα,με (όπως ήταν αναμενόμενο λόγω της μεγάλης επιρροής σε κυβερνήσεις του μεγάλου κεφαλαίου) αποτέλεσμα την καταδίκη του «θύτη»-θύματος της βιομηχανίας.Αλλά τέτοια τιμωρία δεν την ανέμενε κανείς.
Πως είναι δυνατόν να καταφέρει μια μητέρα 4 παιδιών (που δεν ανήκει στην ανώτερη τάξη) να συγκεντρώσει η έστω και να δανειστεί τέτοιο ποσό?Πρέπει να καταλήξει στην φυλακή για χρέη και να καταστραφεί η ζωή της και των 4 παιδιών της που δεν έφταιγαν σε τίποτα για 24 τραγούδια που σήμαιναν απώλεια κερδών στις μεγαλοεταιρείες και τους δημιουργούς μηδαμινές σε σχέση με τα κέρδη τους?Ξέρει ο δικαστής ότι ΔΕΚΑΔΕΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ανά τον κόσμο ανεβάζουν και κατεβάζουν «παράνομα» λογισμικό,τραγούδια κοκ?Θα βάλουν τόσα εκατομμύρια φυλακή?Έλεος!
Αποφάσεις όπως αυτές μπορούν μόνο να δυναμώσουν το κίνημα αυτό.Καταστολή συνεπάγεται ακόμη μεγαλύτερη και «θρασύτερη» αντίδραση.Ήδη διώξεις ενάντια στον ιστοχώρο διαμοιρασμού λογισμικού «the Pirate Βay» όχι μόνο δεν κατάφεραν να κλείσουν τον χώρο αλλά από τότε δημιουργήθηκαν πολλοί άλλοι παρόμοιοι χώροι σε απάντηση, οι χρήστες αυξήθηκαν κάθετα και το «πειρατικό κόμμα» στην Σουηδία, που ασχολείται με θέματα copyright,υποστηρίζει το δικαίωμα για προστασία προσωπικών δεδομένων εντός και εκτός διαδικτύου και προτείνει πολύ χαλαρότερη νομοθεσία για το θέμα,αύξησε τα ποσοστά του από 0.63% στις κοινοβουλευτικές εκλογές της χώρας τον Σεπτέμβριο του 2006 (πριν την δίωξη) στο εκπληκτικό 7.13% στις Ευρωεκλογές του 2009, εξασφαλίζοντας και έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο.Το κύμα αντίδρασης ενάντια στα όλο και σκληρότερα μέτρα υπεράσπισης του μεγάλου κεφαλαίου ενάντια στα συμφέροντα του πολίτη, μια απο τις μορφές των οποίων είναι και τα σκληρότερα μέτρα για την υπεράσπιση «πνευματικών δικαιωμάτων», αναμένεται να ενδυναμωθεί ακόμη περισσότερο.Πχ «πειρατικά κόμματα» τώρα εμφανίζονται σε πάρα πολλές χώρες,ευρωπαικές και μη.
Έργα πολιτισμού, όπως μουσικά τραγούδια και κινηματογραφικές ταινίες ποιότητας, αποτελούν πολιτιστική κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας,όπως ακριβώς και οι συμφωνίες του Μπετόβεν, οι τραγωδίες του Ευρυπίδη,τα έργα του Σαίξπυρ.Στην αρχαία Αθήνα οι πλούσιοι ήταν αναγκασμένοι από το κράτος να πληρώνουν τα εισητήρια θεάτρου των φτωχών.Σήμερα?Αν δεν έχεις χρήμα δεν μπορείς να έχεις το δικαίωμα να απολαύσεις και ίσως και να μάθεις κάτι από τα μοντέρνα έργα πολιτισμού.Αν αυτό δεν είναι πολιτισμική κατάπτωση και χειραγώγηση της πολιτιστικής παραγωγής για χάρη του κέρδους τότε τι είναι?
Πρέπει ο κάθε ένας από μας να μάθει να μην συμβιβάζεται.Ο κάθε δημιουργός να μην ξεπουλιέται στις μεγαλοεταιρείες τόσο εύκολα.Το έργο του δημιουργού είναι λειτούργημα, όχι απλά ακόμη ένα επάγγελμα.Οι σχέσεις του με τους καταναλωτές πρέπει να είναι όχι πελατειακές αλλά περισσότερο σχέσεις δασκάλου-μαθητή(αν και τώρα ακόμη και η παιδεία ξεπουλιέται χάριν κέρδους).Και οι συναλλαγές να έχουν στόχο την αμοιβαία βιωσιμότητα παραγωγού-καταναλωτή όχι το (υπερ)κέρδος.
Και ο κάθε καταναλωτής, αν δεν έχει την τόλμη να βγει στο κατάστρωμα του πειρατικού,τουλάχιστο ας βοηθήσει να βυθιστεί ο αντίπαλος στόλος, μπουκοτάροντας (ανάμεσα σε άλλα) τις μεγαλοεταιρείες αυτές.Γιατί αντίδραση και αντίσταση σε κάθε εξουσία(συμπεριλαμβανομένου του κεφαλαίου) μόνο στους «από κάτω» μπορεί να στηρίζεται.
Δέστε και αυτό το άρθρο,αναδημοσίευση από το πρέζα τβ
M4trix87 Κανείς δεν είναι περισσότερο σκλάβος από όποιον νομίζει ότι είναι ελεύθερος... 