Ο φασισμός είναι καπιταλισμός

Ένα ενδιαφέρον βίντεο από το youtube,για το οποίο ευχαριστώ τον φίλο ftou1000kaka.

Ως απάντηση στους ούτω καλούμενους «λαικούς» εθνικιστές…

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του «Πολίτη»

Ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας και το πείραμα της Ελλάδας

Η ώρα της αλήθειας

Τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη γενική απεργία, τοποθετούν την Ελλάδα στο ίδιο επίπεδο με τις υπανάπτυκτες τριτοκοσμικές χώρες. Οι εικόνες που ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο, θύμιζαν Ταϊλάνδη, Ιράκ ή, ακόμα, Αφγανιστάν, αλλά, σίγουρα, όχι μια αναπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα.
Αυτή είναι η εικόνα. Αν όμως κοιτάξουμε τι υπάρχει πίσω από την εικόνα, θα δούμε ότι το σκηνικό αυτό ξαπλώνεται σιγά – σιγά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με παρόμοια με την Ελλάδα οικονομική κατάσταση. Σκηνικό καθόλου τυχαίο, για το οποίο δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη η Ελλάδα. Το νερό μπήκε στο αυλάκι εδώ και πολύ καιρό. Το αυλάκι είναι η σχέση του ανθρώπου με τη δύναμη.

Από το Βεστφαλιανό έθνος-κράτος στην αποικιοκρατία και στο διεθνές κεφάλαιο
Διανύουμε την αρχή του τέλους του Βεστφαλιανού έθνους-κράτους, το οποίο οφείλει την ύπαρξή του στην υπογραφή της Συνθήκης της Βεστφαλίας το 1648, τερματίζοντας τον 80ετή (1568 – 1648) πόλεμο της ανεξαρτησίας των Κάτω Χώρων και τον 30ετή (1618 – 1648) πόλεμο μεταξύ Προτεσταντών και Καθολικών στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που ερήμωσαν ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη. Η βασική αρχή της Συνθήκης της Βεστφαλίας, όπως πολλοί αναλυτές διεθνών σχέσεων υποστηρίζουν, είναι η κατοχύρωση της ανεξάρτητης κυριαρχίας του έθνους-κράτους μέσα στα εδαφικά του σύνορα, χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις σε εσωτερικές του υποθέσεις.
Τα έθνη, με την εξάπλωσή τους, δημιούργησαν αυτοκρατορίες, οι οποίες επέβαλλαν σε αυτούς που κατακτούσαν τους τις δικές τους αρχές (γλώσσα, θρησκεία, παιδεία), θεωρώντας τις ανώτερες από αυτές των υποτελών τους. Τα έθνη και οι αυτοκρατορίες τους μεταμορφώθηκαν με το χρόνο σε έθνη-κράτη, κάτω από την πίεση της ανερχόμενης τάξης των εμπόρων και των άλλων ελεύθερων επαγγελματιών, ώστε να αποσπάσουν ένα μέρος από την εξουσία που κατείχαν αποκλειστικά οι μονάρχες. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι Κάτω Χώρες εξεγέρθηκαν κατά των Ισπανών κατακτητών με το σύνθημα «Όχι φορολόγηση, χωρίς εκπροσώπηση».
Και ενώ θα περνούσαν άλλα περίπου 150 χρόνια προτού το έθνος-κράτος επανιδρυθεί μέσα από τις στάχτες της Γαλλικής Επανάστασης και τις ιδέες του κοινοβουλευτισμού, επεκτεινόμενα τα έθνη-κράτη, επέβαλαν την αποικιοκρατία.
Κατά την αποικιοκρατία, η προσοχή στράφηκε στον οικονομικό έλεγχο της αποικίας και λιγότερο στην πολιτισμική αφομοίωση. Παράλληλα, άρχισε να αναδεικνύεται σταδιακά μια νέα ανερχόμενη πολιτική δύναμη: η τάξη του διεθνούς κεφαλαίου. Και ενώ στην αρχή το διεθνές κεφάλαιο έβλεπε τα συμφέροντα του να ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα του εγχώριου έθνους-κράτους, άρχισε να γίνεται αντιληπτό, αργά, αλλά σταθερά, με τη βοήθεια της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης, ότι τα περιθώρια κέρδους σε μια οικονομία δίχως σύνορα είναι απλά απεριόριστα.

Οι νέες διεθνείς οικονομικές σχέσεις
Το τραγικό είναι ότι ακολουθώντας το σύνηθες μοντέλο εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας, χρειάστηκε ακόμη ένας 30ετής πόλεμος (1914 – 1945 η περίοδος μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων που συμπεριλαμβάνει την περίοδο του Μεσοπολέμου κατά τη διάρκεια της οποίας έλαβαν χώρα αρκετοί πόλεμοι), για να φτάσουμε στην επόμενη αναδιοργάνωση του συστήματος και στη μεταμόρφωση του έθνους-κράτους.

Ήταν η ώρα κατά την οποία, στο όνομα της παγκόσμιας ειρήνης και συνεργασίας, οι διάφοροι διεθνείς οργανισμοί ανέλαβαν να αναδιοργανώσουν το παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Οι αποικιοκράτες, μέσα από νεοσύστατους οργανισμούς, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δημιούργησαν τους όρους με τους οποίους οι διεθνείς οικονομικές και πολιτικές σχέσεις θα καθορίζονται. Μέσα από το σύστημα νομισματικής ισοτιμίας Bretton-Woods και τον έλεγχο της τιμής του πετρελαίου, επετεύχθη η μεταφορά του πλούτου των πρώην αποικιών στις μητροπόλεις. Η εφαρμογή του συστήματος Bretton-Woods κατήργησε τον κανόνα, στη βάση του οποίου η αξία κάθε χαρτονομίσματος ήταν μετατρέψιμη σε μια ποσότητα χρυσού. Με το σύστημα αυτό ο κάθε πόλεμος μπορούσε να χρηματοδοτείται επ’ αόριστον, αφού, το μόνο που είχαν να κάνουν οι κυβερνήσεις ήταν να τυπώνουν όσο επιπλέον χρήμα χρειάζονταν. Αλλά, ακόμη και τότε, οι υπερεθνικοί αυτοί οργανισμοί λειτουργούσαν στη βάση κάποιων ισχυρών, εθνικών όμως, συμφερόντων. Μεταξύ των ισχυρών δυτικών δυνάμεων η συνεργασία δεν ήταν πάντοτε εύκολη και οι συμβιβασμοί ήταν συνήθως αναγκαίοι.
Για τις αναπτυσσόμενες, όμως, χώρες, οι όροι του παιχνιδιού ήταν διαφορετικοί. Ενώ οι χρόνιες νεο-αποικιοκρατικές σχέσεις και οι εκάστοτε δικτατορικές κυβερνήσεις λήστευαν το φυσικό τους πλούτο, υπό την ανοχή του ΟΗΕ, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ ετοίμαζαν τα, γνωστά πλέον για τις καταστροφικές τους συνέπειες, «Προγράμματα Διαρθρωτικής Προσαρμογής» που καθόριζαν τους όρους κάτω από τους οποίους οι αναπτυσσόμενες χώρες θα έπαιρναν τα δάνεια ανάπτυξης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πάντως, θεωρείται από τους διάφορους αναλυτές ως μια πολλά υποσχόμενη μορφή υπερεθνικής πολιτειακής οργάνωσης. Δεν παύει όμως το κράτος-έθνος να διατηρεί κάποια ορατή εξουσία ως προς την τελική ευθύνη προς τον ευρωπαϊκό λαό.

Το πείραμα της Ελλάδας
Σήμερα, αφού η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει προλειάνει το έδαφος, το διεθνές τραπεζικό καρτέλ χρειάζεται ένα πειραματόζωο (μια χώρα ασθενή από τα ανεπτυγμένα κράτη) για να επιβάλει τα σχέδιά του για τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας. Η Ελλάδα, ως ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης, είναι αυτός ο κατάλληλος ασθενής. Τα μέτρα λιτότητας που άρχισαν να εφαρμόζονται, δεν έχουν μεγάλες διαφορές από τα Προγράμματα Διαρθρωτικής Προσαρμογής. Με τα μέτρα αυτά, που δοκιμάζονται πειραματικά στην Ελλάδα, το ΔΝΤ και η ΠΤ (δύο πραγματικά υπερεθνικοί και καθαρά τεχνοκρατικοί οργανισμοί που δεν είναι υπόλογοι σε κανένα) θα έχουν, για πρώτη φορά, λόγο στον τρόπο οργάνωσης της οικονομίας μέσα στην ευρωζώνη. Το σίγουρο είναι ότι θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες, με τη βοήθεια και του πανικού που θα διασπείρουν τα ΜΜΕ για την εξάπλωση της ελληνικής κρίσης. Ο στόχος παραμένει ένας, ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας. Και όσο τα έθνη-κράτη εφαρμόζουν ακόμα τις δημοκρατικές αρχές και διαδικασίες, αυτός ο έλεγχος είναι δύσκολο να επιβληθεί. Οι δημοκρατικές αρχές και τα ανθρώπινα δικαιώματα πολεμούνται με τη μέθοδο της τρομοκρατίας. Με τη διασπορά του τρόμου για τους ξένους, για την ανεργία και τη φτώχια, για την υγεία, για το περιβάλλον. Για την ανθρώπινη ύπαρξη. Και τα όπλα που χρησιμοποιεί αυτός ο πόλεμος για την επιβολή της τρομοκρατίας είναι η παραπληροφόρηση μέσα από τα ΜΜΕ. Με πρώτο θύμα, πάντα, τη μόρφωση, την εκπαίδευση του έθνους-κράτους.

*Αντρέας Γιαννάκος
Μ.Α. European Studies – Amsterdam University
M.Sc. International Development Studies – Amsterdam University

Του Αντρέα Γιαννάκου*

Κωδικός άρθρου: 948403

ΠΟΛΙΤΗΣ – 30/05/2010, Σελίδα: 43

Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου

Επίκαιρη όσο ποτέ-ειδικά στην Ελλάδα τώρα…

Για να το κατεβάσετε στα ελληνικά

http://rapidshare.com/files/376467926/eksomoldolofonoy.part01.rar

http://rapidshare.com/files/376473351/eksomoldolofonoy.part02.rar

http://rapidshare.com/files/376478389/eksomoldolofonoy.part03.rar

http://rapidshare.com/files/376482756/eksomoldolofonoy.part04.rar

http://rapidshare.com/files/376487291/eksomoldolofonoy.part04.rar

http://rapidshare.com/files/376491722/eksomoldolofonoy.part05.rar

http://rapidshare.com/files/376496682/eksomoldolofonoy.part06.rar

http://rapidshare.com/files/376501632/eksomoldolofonoy.part07.rar

http://rapidshare.com/files/376506487/eksomoldolofonoy.part08.rar

http://rapidshare.com/files/376510576/eksomoldolofonoy.part09.rar

Παγκόσμια οικονομική κρίση:μια «αιρετική» άποψη

Σήμερα ακόμη τρεις μεγάλες τράπεζες στην Αμερική κήρυξαν πτώχευση, ανεβάζοντας τον αριθμό των τραπεζών στις ΗΠΑ που έχουν κηρύξει φέτος-μέχρι τώρα- πτώχευση στις 84.

 

Βαρεθήκαμε να ακούμε συνεχώς στα ΜΜΕ για αυτό το θέμα.Αναγκαστήκαμε να εξοικειωθούμε με πολύπλοκους οικονομικούς όρους καθώς αντιληφθήκαμε ότι, δυστυχώς,οι αποφάσεις και οι πράξεις μιας μικρής μειοψηφίας «ισχυρών» στην Αμερική και αλλού καθορίζουν την ζωή μας.

Αν θα έχουμε δουλειά,αν θα μπορούμε να πάρουμε δάνειο,τι μισθό θα πάρουμε…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η κρίση ακόμη να κτυπήσει δυνατά στην Κύπρο.Φαίνεται ότι οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο,φτάνει σ’ εμάς με κάποια καθυστέρηση.Ήδη όμως άρχισε να δείχνει τα δόντια της.Επειδή είναι λογικό επόμενο για μια τουριστική χώρα που εξάρταται άμεσα από το ρεύμα τουριστών(άρα και από το πόσο καλά περνάνε οι πολίτες στο εξωτερικό) να επηρεαστεί από την πτώση του βιοτικού επιπέδου ανά τον κόσμο.Η οικοδομική βιομηχανία ήδη βρίσκεται σε κρίση, με μείωση 50% στις πωλήσεις(φαίνεται η διαβόητη «φούσκα των ακινήτων» άρχισε να σπάει και εδώ),η εγχώρια οικονομία άρχισε να μπαίνει σε φάση ύφεσης, παρατηρούμε απολύσεις επί απολύσεων στην επίσης σημαντικά επηρεασμένη ξενοδοχειακή βιομηχανία,έναν από τους πιο ζωτικούς τομείς της οικονομίας.Και τα χειρότερα έπονται…

 

Πως όμως άρχισε όλη αυτή η ιστορία?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η «mainstream» εκδοχή μιλά για την λεγόμενη «φούσκα των ακινήτων»-αύξηση των τιμών η οποία έγινε η αιτία μεγάλης αύξησης στον δανεισμό από τράπεζες σε ιδιώτες για αγορά κατοικιών κοκ, η οποία «φούσκα» όταν έσπασε, σήμαινε ότι πλέον οι ιδιώτες δεν μπορούσαν να πληρώσουν πλέον τις δόσεις των δανείων τους και έτσι «αναγκάστηκαν» οι τράπεζες να βγάλουν υποθηκευμένα σπίτια στο σφυρί,και ακόμη και αυτό δεν γλύτωσε οικονομικούς οργανισμούς/δανειστές από την κατάρρευση.Αυτό, σε συνδυασμό με τις ευκολίες/χαλαρούς όρους δανεισμού,τα επισφαλή δάνεια από άπληστες εταιρείες που ήθελαν με δάνεια με ρυθμιζόμενα επιτόκια να «γδάρουν» τους δανειζόμενους,την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας μέσω της μείωσης των ελέγχων, την αύξηση του χρέους και την κατάρρευση του λεγόμενου «παράλληλου τραπεζικού συστήματος» λόγω της μη ύπαρξης επαρκούς ρυθμιστικού πλαισίου.

 

Εκείνο όμως που δεν μας λένε είναι τι προκάλεσε την αύξηση των τιμών των ακινήτων?Γιατί δεν υπήρχε «επαρκές ρυθμιστικό πλαίσιο»?Γιατί οι τράπεζες δάνειζαν με τόση ευκολία?Ήταν δυνατό όλοι να φάνηκαν τόσο ανόητοι?

 

 Η σημερινή νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική έχει τις ρίζες της στην δεκαετία του 70, οπότε υποστηρικτές της πολιτικής αυτής,συντηρητικοί πολιτικοί, όπως ο Ρόναλντ Ρέγκαν στις ΗΠΑ και η Μ Θάτσερ στην Μ Βρετανία ανέλαβαν την εξουσία και άρχισαν να «πειραματίζονται» με περισσότερη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, παρόλο που είχαν εν γνώσει τους τις συνέπειες του μη επαρκούς ελέγχου στην οικονομία κατά την δεκαετία του 30 με την Μεγάλη Ύφεση στις ΗΠΑ.Άρα γιατί το έκαναν αυτό?Όχι πάντως λόγω βλακείας-αν ήταν βλάκες δεν θα έφταναν σε θέσεις εξουσίας.

 

 Η απάντηση?Για τα συμφέροντα αυτών που τους έβγαλαν και διατηρούσαν στην εξουσία-των κομμάτων τους, που έπαιρναν επιχορηγήσεις από μεγάλες επιχειρήσεις.

 

 Οι πολιτικές αυτές φάνηκε αρχικά να δουλεύουν.Όμως κανείς δεν έβλεπε τον μεγάλο κίνδυνο της πλήρους χειραφέτησης της αγοράς- η όσοι τον έβλεπαν,σωπούσαν λόγω ίδιου συμφέροντος η για να μην «πάνε ενάντια στο ρεύμα»-που σήμαινε εναντίωση σε μεγάλα συμφέροντα.Άρα ένα εκρηκτικό μίγμα απληστίας των ισχυρών, δειλίας και ανοχής όσων είχαν γνώση και υποβαλλόμενου εφησυχασμού των μαζών έκανε να φαίνεται ότι δεν υπήρχαν κίνδυνοι στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο,κάτι που ενισχύθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

 

 Μέχρι που φάνηκαν δυσκολίες.Η οικονομική κρίση του 2007-2009.Μια κρίση που προκλήθηκε από ένα συνδυασμό συνθηκών που είχαν δημιουργηθεί από την -παράλογη- λειτουργία του υπάρχοντος συστήματος και των εγγενών αδυναμιών του συστήματος να αντιδράσει σε τέτοιες συνθήκες.Η περίοδος της -μη φυσιολογικής – «ανάπτυξης» ακολουθήθηκε από μια μεγάλη ύφεση.Κάτι που δείχνει την κυκλική φύση του υπάρχοντος συστήματος, όπου η μακροχρόνια οικονομική ανάπτυξη συμβιβάζεται από αυτά τα σκαμπανεβάσματα.Κάποιος μπορεί να πει ακόμη και ότι αυτή η κρίση ήταν κάτι το προδιαγεγραμμένο, δεδομένων των συνθηκών που οδήγησαν σε αυτή.

 

 Μια κρίση η οποία οφείλεται στην απληστία των μεγαλοεταιρειών και των κυβερνήσεων που επωφελούνται, συνεργάζονται, και ελέγχονται ουσιαστικά από αυτές.Που όμως δεν πλήρωσαν οι υπαίτιοι, αλλά εκείνοι που την πληρώνουν πάντα:ο απλός λαός, εκατομμύρια ανά τον κόσμο.

Απολύσεις, μειώσεις μισθών,ανεργία,μείωση επιπέδου διαβίωσης,εξώσεις-κατασχέσεις υποθηκευμένων περιουσιών….

 

 Και αυτά επειδή μια μικρή μειοψηφία «ανθρώπων» που δεν έμαθαν ποτέ στην ζωή τους τι θα πει να βγάζεις το ψωμί σου με τον ιδρώτα σου αντί με τις επενδύσεις χωρίς φυσικά να εργάζεσαι καθόλου θέλησαν να κάνουν τα δισεκατομμύρια τους ακόμη περισσότερα.

 

 Μετά ήρθαν οι κυβερνήσεις, με σχέδια για να ξελασπώσουν τις μεγαλοεταιρείες.Δηλαδή ο φορολογούμενος-όλοι μας-να πληρώσουμε επειδή εκείνη η μειοψηφία τα έκανε επιεικώς σκατά(γιατί δηλαδή να μην ξελασπώσουν τις εταιρείες τους οι ίδιοι οι διευθυντές με τα δις της προσωπικής περιουσίας τους αφού εκείνοι φταίνε?)

.

 

 Υποτίθεται ότι τα πακέτα στήριξης που θα έδιδαν οι κυβερνήσεις θα τα έπαιρναν οι εταιρείες για να διορθωθούν κάπως τα οικονομικά τους και να αντέξουν,ώστε να μην χρειαστεί να βρεθεί κόσμος στους δρόμους.Και τι τα έκαναν?Τα έδωσαν ΜΠΟΝΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ!

 

 Ναι, στα ίδια άτομα που ευθύνονται γι’ αυτό το χάλι!

 

 Να πληρώνουμε δηλαδή φόρους για να τρώνε (ακόμη περισσότερα) οι διευθυντές!

 

Μιλάμε για καταστάσεις κωμικοτραγικές.

 

 Από αυτή την κρίση, τα αίτια της, τα αποτελέσματα της, και την αντίδραση των κυβερνήσεων,φαίνεται ξεκάθαρα

 

 1)Η αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, ειδικά του ακραίου μοντέλου.

 2)Ο απόλυτος έλεγχος των μεγαλοεταιρειών πάνω στα κράτη και τις κυβερνήσεις.

 

3)Η σαπίλα που επικρατεί σε κράτη και οικονομία ανά το παγκόσμιο.

  4)Η αδιαφορία όλων τους για τον απλό πολίτη.

 Στις εποχές των «παχιών αγελάδων» δεν μοίραζαν μαζί μας τα κέρδη τους.Τώρα απαιτούν να πληρώσουμε την κρίση τους.

 

 Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία

 ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ